Dag 15 & 16 Belgrado / Sarajevo

Intussen alweer bijna 3 dagen verder, we hebben Servie doorkruist via Belgrado en zijn nu in de Bosnische hoofdstad Sarajevo. Maar ik zal even beginnen met de treinreis naar Belgrado.

We dachten dat we couchettes hadden, het was een nachttrein en we hadden erom gevraagd. Mooi niet dus. We kwamen terecht in een zes persoons coupe (Pff, nergens valt het streepje op de e te vinden op deze Balkan toetsenborden). Er zat ook een conducteur bij met vermoedelijk zijn twee tiener dochters. Ze kwamen uit Servie en konden in het Engels nog geen "Hello!".. Om een lang verhaal samen te vatten:
*Hij herhaalde wel 10x tegen zijn dochters dat wij niet in een slaapcoupe mochten met zitplaatskaartjes. (Ik versta dan wel geen Servisch, maar ben niet gek) Het vervelende was dat we niet konden uitleggen dat we bij de ticketbalie om een couchette kaartje hadden gevraagd. Ik ergerde me er verschrikkelijk aan dat we ons niet konden verweren tegen zijn geblaat.
*Hij snurkte ontzettend. En hij kon in letterlijk 2 seconden in slaap vallen. Ogen dicht en snurken maar. Gelukkig weer oordopjes bij me.
*Hij snapte niet dat wij uit Nederland kwamen en ook Engels spraken. Zijn dochter moest het uitleggen. (Nog steeds sprak ik geen Servisch..) Het liefst had ik er nog even bij gezegd dat ik me ook nog kan redden in het Duits, Frans en Chinees.
*De grensjuffrouw moest diep zuchten om Sabines ingevulde entry-card. Ik vond het wel grappig dus ik moest lachen en deed haar na. Toen de vrouw weg was zei een van de gespannen Servische meisjes dat ik dat niet had moeten doen. (Misschien heb ik aanleg voor Servisch)
*Sabine heeft misschien een uurtje geslapen. Ik denk ik wel 4! Toch te weinig, bleek de volgende dag. Ze vertelde me ook dat er nog honden (a la Rex) in de trein waren geweest. En dat de man flink had zitten roken in de coupe. Lekker doorheen geslapen. Ik leer het wel, slapen in vervoersmiddelen.

Vijf uur later dan gepland kwamen we aan in Belgrado. We pakten de tram naar ons hotel, het oudste hotel van Belgrado. Het leek totaal niet oud. Toen we er aan kwamen en we dachten dat we alles gehad hadden, zei de vrouw dat we niet gereserveerd hadden. "#$%&. We moesten maar wachten tot 2 uur. Mooi niet. Dus wij een computer zoeken en de reservering uitprinten. Toen kregen we toch nog een kamer. Omdat we erg moe waren van de reis gingen we voor een siesta van 2 uur. Ik hoorde Sabines wekker helemaal niet, en zij had m na de 2e keer uitgezet, waardoor we 4 uur later wakker werden. Oeps. Het was nu rond 4 uur en we zouden de volgende ochtend weer vertrekken naar Sarajevo!
Uiteindelijk bleek dat helemaal niet zo erg. Er was niks te zien in Belgrado. We zijn wat door het centrum gestruind, hebben gedineerd, door het park gelopen en dat was het wel. Volgens de Lonely Planet is het park het meest interessante aan Belgrado. Goed, hebben we dat ook weer gezien. Belgrado wordt in de LP ook de uitgaansstad van de Balkan genoemd, "The city that never sleeps." Viel het voor ons toch weer tegen dat de discotheken op donderdag al om 12 uur sluiten! Dus hebben we maar een fles wijn gedronken op een gezellig terrasje, waar we tegen 12en wel weggekeken werden. Grappig terrasverhaaltje:
"A bottle rose please."
"A bottle of what?"
"Rose, you know, red/white wine."
"Do you want red or do you want white?"
Gruweldegruwel. En dit is nog ingekort.

s Ochtends vroeg werd het pas de city that never sleeps. Om 5 uur was het een groot festijn buiten onder onze hotelkamer. Toen ik het raam had dichtgedaan klonk het gelukkig al meer als geroezemoes. Helaas begonnen diezelfde mensen rond 7 uur te zingen! Oh my God. Ik hoorde iemand anders iets uit zijn raam schreeuwen en zijn raam dichtgooien. Het was toen 5 minuten iets stiller.

We gingen na ontbijt in het hotel opweg naar het busstation met de tram. Daar zat een oude vrouw met een paar tandjes en een zwarte piekbaard op een stoel. Ze stond op en wilde perse dat ik in die stoel zou gaan zitten. Na wat no no no en ne ne ne (Servisch) ging ik toch maar zitten. Ze kon haar ogen niet van me afhouden en zat hele verhalen te lullen waar ik uiteraard niks van snapte. Een andere vrouw zei zelfs al tegen haar dat ze haar mond moest houden. Toen waren we er gelukkig. Wilde dat kreupele vrouwtje ook nog mijn trolley van 20 kilo afpakken en naar buiten tillen. Liever niet.

Om half 12 zaten we in de bus naar Sarajevo. En nog tienduizend andere plaatsjes tussendoor. Zitten is in dit geval een groot woord; ik moest met mijn benen wijd, want in pastte er niet tussen. Heerlijk bijna 8 uur zo gezeten. We reden misschien 10 minuten over de snelweg en de rest gingen we langs bergweggetjes, langs riviertjes en dorpjes. Vind je het gek dat je zo 8 uur doet over 300 kilometer? Ik snap het wel, er was immers geen snelweg naar Sarajevo, alleen maar naar Zagreb. We hebben maar wat naar buiten zitten turen en wat gelezen. Totdat ik misselijk werd. We hadden de chauffeurs ook maar namen gegeven, dat doen we al heel de vakantie bij mensen. Dat praat wat makkelijker als je het over iemand hebt, haha. De ene chauffeur noemde ik A. Jodokus en voor de andere had Sabine Gerrit bedacht. Ik vond het meer een M.B. Davido (Maffia Boss red.), maar daar was ze het niet mee eens.

Eindelijk rond 7 uur in Sarajevo. Wij dachten in het centrum. Toen we de taxi pakte, omdat er gewoonweg geen andere manier was om bij het hotel te komen, bleek dat we ver buiten het centrum zaten. Die meter bleef maar oplopen! Uiteindelijk betaalde we 11 euro! (Nederland?) Dat kwam ook omdat we onderweg nog langs een pinautomaat moesten. Toen ik er een zag waar Maestro opstond en vroeg of die man wilde stoppen, deed hij dat niet en reed hij door naar een andere, waar ik uiteraard niet kon pinnen.
Bij het hotel aangekomen, ik bedoel, toen we een stap buiten de taxi gezet hadden kwam Mickey eraan. Mickey was van het hotel en stond ons al op te wachten. Mickey had of heel veel haast of ADHD. Mickey hoeft blijkbaar geen adem te halen en Mickey vind Scandinavische mensen altijd erg aardig. Zou hij ons ook aardig vinden? Na een hectische 10 minuten Mickey hadden we rust op onze super grote kamer van 15 euro per nacht. Drie bedden, twee grote ramen, hoog plafond, tv, kast, tafel, twee stoelen. We konden zelfs door de kamer lopen! Jaja, vooruitgang.

Toen zijn we opzoek gegaan naar een restaurantje. Dat is nog moeilijker dan je denkt. In het centrum waren overal terrasjes en het meest voedzame wat er te krijgen is is ijs.
Toch nog iets gevonden in een zijstraatje. Was redelijk luxe, maar viel nog binnen het budget. Vonden we. Allebei vooraf een kippensoepje en daarna spaghetti. Toen we de rekening hadden gevraagd vroeg onze ober met de twinkelogen of we nog iets van het huis wilden, "Omdat het goed te maken dat ie niet zo goed Engels sprak." Wat ie overigens wel deed. Dus we zaten al braaf te wachten totdat ie zou vragen of ie onze Sarajevo club-gids mocht zijn vanavond. Tijdens onze gratis witte wijn was het zover. "Can I be your travel agent for tonight?" (Hahaha, travel agent) We vertelden dat we optijd zouden gaan slapen en morgen pas zouden gaan stappen. Goed, hij wilde het morgen ook best zijn, na zijn werk. We zijn maar gewoon zonder iets af te spreken weggegaan. Met zijn nummer, zodat we m niet helemaal af hoefde te kappen, dat zou zielig zijn na dat wijntje toch?

Na een heerlijke nachtrust zijn we opzoek gegaan naar een lekker ontbijtje, maar ik geloof dat ze hier alleen vlees en ijs eten. Bij de bakker toch nog iets gevonden, waarvan we vantevoren niet wisten wat het was. Er bleek appel in te zitten en het was erg lekker. Dit hebben we sneaky genuttigd op een ander terrasje met een verse orange juice. Toen gingen we op sightseeing tour, maar we hebben nog niet veel gezien. De stad is bezaaid met mensen met rode pasjes om hun nek, die allemaal iets te maken hebben met het Film Festival wat hier gaande is. Het is verder wel een mooie stad, much better than Belgrado. Zometeen opzoek naar nog meer moois.

Quote

Suus: Ik wil ouzo.
Sab: Ouzo? Hoezo?
Suus: Ouzomaar.

Xxxx Suus

Fotos:
http://sasuus.mijnalbums.nl/